Mi partoprenis debaton, kiu adresis la demandon: Kia formo pli tauxgas por esprimi pasion: vilanelo aux soneto.
Mia vocxdono subtenis la vilanelon. La debato estas en la angla, sed se iu interesigxas legi: http://www.helium.com/items/1626459-villanelle-form
Wednesday, 28 October 2009
Tuesday, 27 October 2009
Dio, denove sxi versacxas!
Cxu eble la unua poemeto, kiu uzas la vorton "kalkultabeloj"? :)
Grizo
Pluvas. Tial la valo,
kiel dum regno de Reĝo Karbo,
grizas. Hodiaŭ severas
la montoj, premas ĝis l’anim’ anhelas.
Ne pro pluvo sole,
grizas la koro de l’ valpopolo.
Difinas sorton nuban
povro, senlaboreco, dubo.
En fora urbo angla,
griza burokratar’ sensanga
kalkultabelojn sternas.
Fermas. Vetoas. Esperon ekstermas.
Drako ruĝa, eksonu!
Veku nin el la griza nuno,
ke ekestu el arda kreo
Kimrio bunta, Kimrio libera!
Grizo
Pluvas. Tial la valo,
grizas. Hodiaŭ severas
la montoj, premas ĝis l’anim’ anhelas.
Ne pro pluvo sole,
grizas la koro de l’ valpopolo.
Difinas sorton nuban
povro, senlaboreco, dubo.
En fora urbo angla,
griza burokratar’ sensanga
kalkultabelojn sternas.
Fermas. Vetoas. Esperon ekstermas.
Drako ruĝa, eksonu!
Veku nin el la griza nuno,
ke ekestu el arda kreo
Kimrio bunta, Kimrio libera!
Monday, 26 October 2009
Pardonu min
Pardonu min. Mi longe neglektis blogumi kaj sekvi viajn blogojn. La vivo malsimplas. Kiel vi sendube suspektas, mia muzo forlasis min jam delonge. Tamen, mi havas nun kelkajn versojn por vi. Se iu volas kritiki el teknika vidpunkto, bonvenon, sed mi petas, softe, softe.....
Pli ol jardekon vivis ni dise,
mi mezlande, li en la nordo.
En hoteloj sennombraj ni flustris komplice
nian sopiron al kuna vivordo.
Tempo pasis – helike – sed pasis.
Libera denove, al kimra valo
mi fuĝis, dometon aĉetis, aŭdacis
kredadi, ke estos ni fine paro.
Li venis. Ĉu realas la revo?
Malsamas li iel. Sabliĝas la roko,
kiu subtenis min dum malespero.
Anstataŭ promesoj, nun regas mensogo.
Dio! Pugnofrapo. Kontuzoj. Doloro.
Ne plu! Lasu! Lasu, mi petas!
Amo pasinta fariĝas angoro.
Kion mi faris? Kial mi pekas?
Dio, pro kio mi tion meritas?
Lian koron regas nova amatino.
Viron iam noblan al perdo incitas
la senhonta, senkora Damo Ĝino.
Pli ol jardekon vivis ni dise,
mi mezlande, li en la nordo.
En hoteloj sennombraj ni flustris komplice
nian sopiron al kuna vivordo.
Tempo pasis – helike – sed pasis.
Libera denove, al kimra valo
mi fuĝis, dometon aĉetis, aŭdacis
kredadi, ke estos ni fine paro.
Li venis. Ĉu realas la revo?
Malsamas li iel. Sabliĝas la roko,
kiu subtenis min dum malespero.
Anstataŭ promesoj, nun regas mensogo.
Dio! Pugnofrapo. Kontuzoj. Doloro.
Ne plu! Lasu! Lasu, mi petas!
Amo pasinta fariĝas angoro.
Kion mi faris? Kial mi pekas?
Dio, pro kio mi tion meritas?
Lian koron regas nova amatino.
Viron iam noblan al perdo incitas
la senhonta, senkora Damo Ĝino.
Subscribe to:
Posts (Atom)